I

Pecunia, o pecunia! dixit.
Pecunia, amor meus!
Vita sine pecunia nihil est!
Et dixit, multam pecuniam desiro, et multam pecuniam habeo.
Felix sum, in summa felicitate, propter pecunia mea.
Risit, et digredit.


II

In domum ambulavit.
Dixit, ubi sunt possessiones meas?
Dixit, qui illas cepit?
Sine possessionibus meis nihil sum!
Et sine illis, moriabor!
Lacrimavit.
Tum, amicus suus intravit.
Dixit, non lacrima!
Non tu nihil sine possessionibus es, sed cum possessionibus.
Quoniam libertas magnior est quam possessionibus, et non posset existare cum illis.


III

Cupiditas, dixit, autem est non amicus meus.
Si similis mihi vivas, felix sis.
Et ille dixit, non! Nondum relinquere possum possessiones meas.
Nondum? dixit amicus. Vides unam diem ubi poteris relinquere?
Et ille dixit, fortasse.
Aliquando, video vitam sine possessionibus, atque etiam sine curis. Tum, tum, tranquillus possim.
Et amicus dixit, non libertatem, non felicitatem, sed tranquillitatem desiras! Num, amice mei, te prehendo.
Et omnem in potestate mea faciam ut tibi auxilium feram.